İçinde hiç kimsenin söndüremediği bir ümidin olduktan sonra tüm o reddedilişler, karşılaştığın olumsuzluklar umurunda bile olmaz.  Umurunda olmaz çünkü o ümit sana her şeyi unutturur. "Belki bu sefer olacak, belki bu sefer beni anlayacak" dedirtir sana. 

 Anlamaz ama işte. “Artık bitti, bu sondu” dersin. Kendi kendini teselli edersin. Sadece kendini kandırırsın bu sözlerle. Bir sabah uyandığında yine içinde ümitle uyanana kadar sürer bu sözler. Bir ümit labirentinin içerisinde oyalanır durursun böyle! Seni hiçbir zaman anlayamayacağını bile bile bir ümitle yaşarsın. O ümit sana hiç yapmayacağım dediğin şeyleri yaptırır. İnanamazsın bir türlü yaptıklarına ama yaparsın. Kendini bile tanıyamazsın. Ümit etmekten korkarsın.

                                                                                        Hakan Altay                                                                                   .