Trendeyim. Gece bir yorgan gibi örtmüş şehrin üstünü, pencereden dışarıyı izleyemiyorum bu yüzden. Bir çocuk elinde kırmızı bir balonla koşup duruyor, bana bakıp bakıp gülüyor, ona bakıyorum bazen... Arkamda da iki tane kadın konuşuyor. Trenin sesine eşlik ediyor konuşmaları... Nasıl desem, herhalde canım sıkıldığından dolayı kulak misafiri oluyorum onlara...Kadın yanındaki kadına:

Kaç defa unuttum diye itiraf ettim kendime. Evet, unuttum ya dedim. Bu sefer unuttum dedim. Yeminler ettim kaç defa. Büyük yeminler ettim. Söz verdim. Onu düşünmemek için söz verdim kendime. Ama unutamadım işte UNUTAMADIM. Unuttum denilince unutulmuyor...Ne yapacağını şaşıyor insan. UNUTULMUYOR...Ne yaparsan yap unutulmuyor. Geçen gün  oğlunu gördüm, sokakta top oynuyordu arkadaşlarıyla, oturdum hüngür hüngür ağladım biliyor musun? Aynı onun gibi gülüyordu çocuğu da, ne kadar çok benziyordu. İçim cız etti. Yüreğimin yerinden söküldüğünü hissettim. Nefessiz kaldığımı düşündüm. UNUTULMUYOR!.. Ne yaparsan yap...Ne kadar yemin edersen et... Kaç yıl geçerse geçsin...Unutulmuyor.

Unutulmaz...                                                    

                                                                                                    Hakan Altay