Sesini özlemek diye bir şey var. En dayanılmaz olanı da bu... En zoru, en katlanılmaz olanı da bu... Telefon çalacak diye beklerken, bir "Alo" yu beklemek ne demek bilir misin? Her gelen aramayı acaba o mu diye açmak ne demek bilir misin?
Sırf sesini duymak için yanlışlıkla arıyor gibi yaptıysan, gizli gizli telefondan aradıysan sende sesini özleyenlerdensin demektir.
Sanki her özlemi dindirecek bir şeyler var, ne bileyim işte fotoğraflar falan ne güne duruyor. Ama o sesi unutamıyor insan, özlüyor...Her geçen gün daha çok özlüyor. Katlanılmayacak düzeye gelene kadar özlüyor. Bir "Merhaba" deyişi, bir "Alo" deyişi özlüyor insan.
Sanırım en katlanılmaz olanı kimsenin onun gibi sana seslenemeyecek olması. Ve bunu bilerek her geçen gün özlemle yaşamak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder